Ang Maayong Balita bahin sa Gingharian sa Dios

(The Gospel of the Kingdom of God)

Bro. Alfred Norris

Ang mga tawo nga gatoo sa Dios kinahanglan nga makabalo sa tulo ka butang labot kaniya: Nga siya makagagahum sa tanan; siya naa sa tanang dapit; ug siya walay kamatayon. Kung ang Dios naay gingharian, kita magsalig nga siya mahimong makagagahum sa tanan; ug siya naa sa tanang dapit; ug siya walay katapusan. Walay makasukol; walay matago; ug walay makapuli sa iyang kahimtang.

Kini simple lamang, ug mapa matuud nato ang tulo ka puntos gikan sa Bibliya. Una, ang gingharian sa Dios ay makagagahum. Ug kini naa sa ampo sa atong Ginoong Jesu Cristo: “kay imo ang gingharian, ang gahom ug ang himaya” (Mateo 6.13). Ikaduha, ang gingharian sa Dios naa sa tanang dapit. Ug atong mabasaan sa mga Salmo: “Gipahiluna sa Dios ang iyang trono didto sa langit ug naghari siya sa tanan” (Mga Salmo 103.19). Ikatulo, ang gingharian sa Dios walay katapusan. Ug kini gipamatuod-an gihapon sa ampo sa Ginoong Jesu Cristo: “kay imo ang gingharian, ang gahom ug ang himaya hangtod sa kahangtoran” (Mateo 6.13).

Kung kining tanan mao ang gingarian sa Dios mamatuod lamang nga mahimong sayon. Wala na tay mahisgutan tungod niini, ug wala na say dapat iwali. Kinahanglan kita tanan naay bahin sa gingharian sa Dios ug walay magpabilin.

Kung sa kalangitan mamahimong tanan maayo, apan sa yuta lain. Ang ubang mga kayutaan naay gobyerno nga wala magtuo sa Dios. Mga nasod nga sige ug away sa laing nasod. Ang mga tao magbotar dili para sa ilahang gobyerno, dili kay tungod ang ilang gobyerno matinoohon, apan ilang huna-huna nga sila magsilbi sila kanila nga gabotar. Daghang mga tao sa mga ginatawag nga “Cristian Countries” nga wala maghuna-huna sa pagsimba. Ikaw ug ako dili permanente nga kita ang magmando sa atong kaugalingon, apan ang atong gikinahanglan nga ang Dios ang magmando sa ato.

Kini, sigurado, nga mao ang naa sa pag-ampo sa Ginoong Jesu Cristo: “maghari ka kanamo, ug tumanon ang imong pagbuot dinhi sa yuta sama nga gituman kini didto sa langit”. Ang matinuuron nga Kristiano mangandoy sa gingharian sa tao nga kapareha karon sama sa mga anghel. Apan sila nakabalo nga kini dili mahimo karong panahuna. Mao nga naa ang maayong balita bahin sa gingharian sa Dios. Usa ka bahin kinahanglan ang pagwali, ug kinahanglan sab ang buhat, ayha pa matokud ang gingharian sa Dios diri sa ibabaw sa yuta.

Adunay panahon nga ang gingharian sa Dios kauban sa yuta. Kaniadto sa wala pa nakabalo si Adan sa paghimo ug sala, ang Dios ang nagmando sa yuta, ug ang kabuhatan matumanon. Pagkahuman kini nalahi: ang pagkatumanon nahimong talagsa ug nahimong lisod buhaton nga butang pagsulod sa sala diri sa kayutaan. Tanan usab dali, ang espiritu sa tao nahimong gubot, nga kapareha sa nahitabo kaniadtong wala pa nagbaha, kaniadtong nakita sa Dios sa kalibutan ug ang kada usa “nga hilabihan kadaotan sa mga tao sa kalibotan ug kanunay lamang ngil-ad ang ilang gihunahuna” (Genesis 6.5). Sa pagdumot nga nahitabo sa baha, ang mga lalaki ug babae sa kalibutan dili gayud makadani sa buot ipahimo sa Dios; ug mao gihapon gakahitabo karong panahuna.

Tinuod gayud nga ang Dios mao makagagahum. Mahimo niya nga ang nasod magtuman kaniya, apan iya pod badlongon ang mga dili magatuman. Siya nagdula sa dako nga bahin-unsa kadako wala ta nakabalo-sa mga panghitabo sa dagan sa kaagihan, ug si Daniel nagsulti, “ang Dios nga Labing Halangdon maoy magbubuot sa gingharian sa mga tao ug iya kining ihatag sa tao nga iyang nahimut-an” (Daniel 4.17). Ug wala nay sakto pang paglitok sa mando sa Dios sa kalibutan sa ing-ani nga sinultian: “Ang Ginoo nga labing Gamhanan, ang Dios sa Israel: nagsugo kanako sa pagsulti kanila nga kinahanglan gayod sultihan nila ang ilang hari: Gihimo ko ang kalibotan, ang katawhan ug ang ang tanang mananap sa yuta ug mahimong ihatag ko kini kang bisan kinsa nga akong nakita nga angayan niini pillion” (Jeremias 27.4-5). Wala ni usa man nga makapugong sa boot sa Dios.

Galing naay butang nga dili pagabuhaton sa Dios. Dili ta niya pug-ngan sa atong mga kabubut’ong gawas sa butang nga minakina. Kung kitay makasala, kita badlongon, kita dili niya himoong matarong kung dili kita matugtanon. Kung ang mga nasod masukulon, sila ihatag sa katapusan, apan dili sila himoong tarong kung dili sila matugtanon. Ang atong gahum sa pagpili sa Dios o sa katungod sa yuta ug kini iya padayunon taman sa mutuman ang mga matumanon ug iya ipahawa ang mga dili gusto magbag-o. “Sa langit” ang mga anghel gatuman ang tinguha sa Dios nga andam sa hunahuna. “Sa yuta” ang pagkatumanon talagsa, ug sa wala ang tabang sa Dios kini kulang.

Kung kita mulantaw sa gingharian sa Dios diri sa kayutaan, dayon, atong tan-awon ang duha ka butang. Mahimong makakita sa mga lalake ug babae nga gatuman sa gusto sa Dios ug matinood nga pagrespeto ug pagdawat sa Hari. O dili kaya makabalo ta nga ang iyang katungod iyang gipatuman sa mga nasod ug mga kayutaan. O kaya dungan ang duha ka butang.

Sa pagsugod kini atong matun-an sa Daang Kasabotan. Usahay ang usa ka tao kinahanglan siya mutindog para sa pagtuman. Mao ni ang gihimo ni Abel supak kang Cain (Genesis 4). Mao sab ang gihimo ni Noah atong pagbaha. Ang Dios gipili ang lalaki sa pagtuman nga kinasing kasing ug gituman ang dalan sa Dios: mao ni siya ang gisulti sa Dios kang Abraham ug siya nagsulti, “Biyai ang imong nasod u gang imong mga paryenti ug ang balay sa imong amahan ug lakaw ngadto sa usa ka nasod nga ipakita konkanimo” (Genesis 12.1).

Ug iyahang gidala ang iyang mga kaliwat (pinaagi kang Isaac ug Jacob), ug gihatagan ug saad: “ Mahimo kamong usa ka nasod nga mag alagad kanako ingon nga mga pari, usa ka katawhan nga gigahin alang ra gayod kanako”(Exodo 19.6). Diri nabasa nato ang bahin sa “nasud” gigamit para sa tao sa pinakaunang panahuna, apan wala silay mortal nga hari atong panahuna, ug wala pa sila gitawag nga nasod taman sa mga hulahing panahon.

Apan ang Dios nagsulti lamang nga sila mamahimong nasod kun sila matumanon: gayud dili sila kaayo matumanon, bisan sila naghatag ug saad na “Buhaton namo ang tanan nga gisugo sa Ginoo”. (Exodo 19.8). Dako nga pagpasaylo ang ilang gakinahanglan para matuman sa ilaha ang saad sa Dios apan sila nakabuhat ug bakang bulawan(golden calf), ang ilang pagsuway sa pagsulod sa saad nga yuta tungod sila nahadlok sa mga higante, ug ang ilang pagkasambahon sa mga dios-diosan pag abot nila sa saad nga yuta. Gayod ang Dios gusto matuman ang gisaad sa ilaha, bisan ilang gisupak ang iyahang mga saad, ug gihatagan sila pagpangayo sa ilang hari (1 Samuel 8.5). Human mamatay si Saul, naay nisunod nga hari nga gipili mismo sa Dios. Kaning si David, mas labing maayo nga ikaduha nga hari sa gingharian sa Dios. Siya hari nga sa iyaha mugikan ang hari nga mahimong walay katapusan. Ang iyang kaliwata nga dili mawala, ug usa ka adlaw diri mugikan ang usa ka hari nga maghari nga walay kahumanan (2 Samuel 7.12-17; 1 Chronicles 17.11-15).

Samtang kini gipili nga kaliwat, pinili gikan sa tanang pamilya sa kayutaan para magpadayon sa kasayuran sa Dios, magpadayon sa makalolooy nga dagan sa pagsupil. Si Solomon nga anak ni David nga gitanum ang liso nga nagpatumpag sa gingharian tungod sa pagkamatugtanon sa pag minyo sa mga taga-gawas. Sa mga nagsunod nga naghari, ang dako nga bahin sa gingharian ni David kay natipak,ug nagpadayon ang dili na maantos nga paghimo sa dautan hangtud sa ang Dios wala na makaantos. Ug kini nga bahin sa nasud giwagtangan ug kalabot sa yuta nga muabot sa pito ka gatos nga tuig ayha natawo si Cristo (2 kings 17.9-18).

Ug ang panimalay ni David wala gayud naayo.Naay mga nisunod nga naghari nga maayo ug naghatag sa distansya sa paghimo sa tao sa paghimo ug sala (sama ni Hezekiah ug Josiah), Ug naa pud mga grabe nga makakasala (sama ni Manasseh), ug sa mga naghari nga mga hinay nga nagpadilaab sa pagkadautan. Sa katapusan, mga unom ka tuig ayha natawo si Cristo, kining mga buhat nagpadayon lang gihapon (2 Chronicles 36.14-21). Bahin sa walo ka gatos nga tuig ayha sa saad sa Dios bahin sa “Gingharian sa mga pari ug balaan nga nasud” walay laing nagpabilin kundili paglaum lamang. Sa pinakaulahi nga Hari Juda, si Zedekiah, ang propeta naghatag sa iyaha ani nga tugon: “Kuhaa ang purong gamhanan. Gub-on ko gayod kining siyudara apan dili pa moabot ang gipili ko sa pagsilot sa siyudad. Ihatag ko kini ngadto kanila” (Ezequiel 21.26-27).

Maong saad gihatag kang David ayha ang upat ka tuig. Sukad ato mga hadlok nga mga panghitabo sugod pag-guba ni Nebuchadnezzar sa gingharian sa Juda, ug ang mga kini nautro gayud bisan kang haring David ug sa mga propeta. Ug sa pagduol sa ika unom nga tuig, ang bugtong gayud nga paglaum naa sa mga tao nga gisabwag nga wala naunsa ug wala nawala sa halayong dapit. Sila nagpabilin ug mobalik sa pamahala ni Cyrus, nga nikusog pagtagad sa ‘Maccabees’ ug napildi sa tabyog sa mga Romano.

Ug sila naa didto sa panahon nga ang usa ka dalaga gikan sa balay sa Juda ug gidala ang hamili nga bug-at didto sa pasungan sa Bethlehem, ug iya gipanganak ang anak sa Dios.

Ang mga Hudyo nakabasa sa sinultian sa ilang mga propeta ug nagdahum sa saad nga hari. Sila nakabalo nga kini ipanganak sa Bethlehem (Mateo 2.5; Micah 5.2), ug ang mga sinultian sa mga anghel nga gisaad kang Maria mao ang gihulat nga Messiah mao ang Cristo ang gipili: “Mahimo siyang inila ug tawagon siya nga anak sa Dios nga labing Halangdon . Ang Ginoong Dios maghimo kaniyang hari, sama sa iyang kagikan nga si David. Mahimo siyang hari sa mga kaliwat ni Jacob hangtod sa kahangturan ug dili gayod matapos ang iyang gingharian!” (Luke 1.32-33). Karon sila gabantay sa dakong tinguha, apan nagpahimutang batok sa iyang trabaho nga “nagsangyaw sa Maayong Balita sa Dios” Mark 1.14). Sa pagkakita sa sa mga tao nga si Jesus dili na maglisod sa paghimo sa tinapay para sa ilaha, ug sila wala nagduha-duha nga siya pugson nga siya aron himoon nga hari (John 6.15). Natagaan sila ug higayon nga misugod pagsinggit, “Dalaygon ang Dios! Bulahan siya nga mianhi sa ngalan sa Ginoo! Panalanginan sa Dios ang umaabot nga gingharian sa atong amahan nga si david! Dalaygon ang Dios sa kahitas-an!” (Mark 11.9-10).

Apan kini wala nahitabo. Mismo ang Ginoong Jesus wala nagdasig sa ilang kasibot, ug pagsalikway siya sa mga magmamando, ang pagdalayeg sa mga tawo naundang. Sa pipila lamang ka adlaw sila naglahi na karon ug ginasinggit “Ilansang siya sa Krus!” (Mark 15.13). Ug sa pinakaulahing pag-ila sa katawhan sa iyang pagkamatay gihatag Kang Jesus pinaagi sa sulat sa krus: “Jesus nga Nazareno, hari sa mga Hudyo”. Ug bisan pa ang Ginoong Jesu Cristo nibangon na sa kamatayon, ang iyang mga dispulo niduol sa iya ug nangutana Ginoo, ipahiuli mo ba pag-usab niining panahuna ang gingharian sa Israel? Si Jeus mitubag kanila, “Ang mga panahon ug mga adlaw nga gitakda nang daan diha sa pagbuot sa akong Amahan. Dili kamo ang ay magpakisayod kon kanus-a kini mahitabo” (Buhat 1.6-7).

Ang atong sunod nga lakang usa ka makuyaw. Atong nahisgutan nga ang gingharian sa Dios diri sa yuta ay dili parehas sa gingharian sa langit. Ang tubag, tungod kay ang tao dili matumanon nga parehas sa mga anghel. Sa unang panahuna, ang Dios ang nagmando sa mga lalaki ug babae diri sa yuta adtong sila ay matumanon pa apan niabot ang panahon nga ang paghimo sa dautan dili na gayud matabang. Dayon ang gingharian natumpag, dili sa tungod kay hinay ang Dios, apan tungod kay ang mga tao malig-on sa pagsalikway sa Dios.

Ug unsaon man ni pag balik? Kini mabalik kun ang iyang mga tao mubalik sa iyaha nga mahimong matumanon. Ang atong gipaabot nga hari, suguon balik ug ang mga tao makabalo magpaubos ug mutoman kung ilang gusto. Kung sila dili mutuman, sila kastigohon, kun dili kaya pulihan. Apan dili nila mapanag-iya ang gingharian.

Unsay mahitabo dayun? Una, sila tawagon sa pagkamatumanon. “Hinulsoli ug biyai ang inyong mga sala kay hapit na maghari ang Dios” (Mateo 3.2). ikaduha, sila nag dumili nga mahimong nasud. Naay mga nagbasul sa ilang mga nahimong sala ug nidawat sa bautismo ni Juan Bautista ug mahimong disipulo ni Cristo “Apan gisalikway sa mga Pariseo ug sa mga magtutudlo sa balaud ang tuyo sa Dios kanila ug wala sila magpabunyag kang Juan” (Lucas 7.30). Sa pamatasan nga gipakita niya sa paghukom kaniya, ang nasud gipakita ang batasan bahin sa parabola ni Cristo nga sila mag-ingon “Dili kami gusto nga kining tawhana maoy maghari kanamo.” (Lucas 19.14). Tungod kay ang ilang pamatasan pareha gayud sa ilang mga katigulangan, si Jesus Miingon “ padayon ug tiwasa ninyo ang gisugdan sa inyong mga katigulangan” (Mateo 23.32). Mao gihapon bisan atong panahon nga gipangwali ang ebanghelyo sa pagbangon ni Kristo gikan sa kamatayon. Daghang mga Judio ang nituo, apan mas daghan ang wala nituo. Si Pablo iya silang gibiyaan ug siya ngadto sa mga dili Hudyo (Buhat 13.46). Ug sa ulahi, siya nagbakho sa iyang nasud sa ilang pagsalikway sa Ebanghelyo (Roma 9-11).

Ikatulo, sila gisalikway. Kini siya nga sulti tin-aw, apan mas tin-aw ang mga pulong ni Ginoong Jesus alang sa ilaha: “Busa sultihan ko kamo nga ang mga panalangin sa paghari sa Dios kuhaon gikan kaninyo ug ihatag ngadto sa mga tawo nga makahatag ug maayong mga bunga” (Mateo 21.43). Ang mga Hudyo naa gihapon katungod nga angay ipasundayag sa tumong sa Dios, apan pagsalikway nila sa Ginoong Jesus ila gayud gisalikway ang ilang katungod nga butang nga naa sa ilaha nga dugay.

Ikaupat, sila gipulihan. Wala nagpabilin ang Dios nga siya lang ug walay tao pagbutang niya sa mga usa ka daplin. Naay “nasud nga nagahatag ug bunga” nga mupoli sa ilaha. Atong pag-ingon ni Pablo nga “Ginoo, kami niliko sa mg dili Hudyo” iyang giklaro kinsa ni nga nasud. Dili lamang sa usa ra ka kaliwat, kundili kini mga babae ug lalaki gikan sa naglain-lain nga nasud nga nidawat sa dalan sa Dios sa maubsanon nga pagsugot. Sa pagsulat niya nga ang Israel us aka punuan, nga giputol ang mga punuan ug ang mga dili Judio gisumpay (Roma 11.17-25), gitudlo kini ni Pablo nga pareho ang panambag.

Sa tinuod ang Dios nakit-an na niya ang bag-o nga gipili nga kaliwat, tungod sa pagwali sa Ebanghelyo sa kalibutan. Ang pagpasaylo ug paghinulsol sa sala mao gisangyaw sa iyang ngalan mao ang iyang mensahe (Luke 24.47), ug kun kinsa man ang mangayog pasaylo sa pagdungog sa Ebanghelyo sa gingharian mahimong miyembro ug magmana. Mao kini ang gisulat ni Pedro para kanila: “Apan kamo mao ang piniling katawhan, ang mga harianong pari ug ang balaang nasud. …… kaniadto dili kamo katawhan sa Dios apan karon katawhan na kamo niya. Kaniadto wala maluoy ang Dios kaninyo apan karon gikaluy-an na kamo” (1 Pedro 2.9-10). Kini sabat sa pulong nga gihatag sa Dios sa bundok Sinai “piniling katawhan, ang mga harianong pari ug ang balaang nasud”. Mga matoohong nasud napadulong ang katungdanan nga naa unta sa Israel.

Usa o duha ka butang nga kinahanglang atong masayran niining gingharian. Kini tinuod pag ingon ni Pablo sa mga matinoohon nga ang Dios “giluwas sila gikan sa kangitngit ug gidala sila didto sa gingharian sa iyang hinigugmang Anak” (Colosas 1.13); o si Juan pagingon sa iyang kaugalingon “nga inyong igsoon, ug ingon nga sumusunod ni Jesus” (Gipadayag 1.9). Ug mga walay yuta, mga dumuduong ug mga langyaw niining kalibotana (1 Pedro 2.11). Ug walay mga kasundaluhan. Ang iyahang mga miyembro dili makig away sa laing mga kusog, sa mga kasundaluhan, ug sila walay gahum nga musupak kang Cristo: “Ang akong gingharian dili iya niining Kalibotana. Kon ang akong gingharian iya pa niining kalibotana” (Juan 18.36). ang mga sulugoon sa Ginoong Jesu Cristo dili unta mangusog, apan mahimong maangayon sa tanang tao angayan magtudlo, ug mapailubon (2 Timoteo 2.24).

Ang pagdawat niini dili kalit. Ang mga karaan nga mga Hudyo natao para sa gingharian gikan sa sinugdanan. Ato lamang maangkon ang pagdawat kun kita matao otro: “walay makasulod sa Gingharian sa Dios gawas kon matawo siya pinaagi sa tubig ug sa Espiritu. (Juan 3.5). Adtong pagsangyaw ni Juan sa Ebanghelyo sa Gingharian sa Dios, iyang gitawag ang mga tao sa pagpangayo pasaylo ug iya silang gibunyagan. Pagdala sa Ginoong Jesu Cristo ang sangyaw, mao gihapon ang iyang gihimo. Ug ang iyang mga apostoles “Apan sa dihang midawat na sila sa mensahe ni Filipe mahitungod sa Maayong Balita sa paghari sa Dios ug sa ngalan ni Jesu-Cristo, sila, mga lalaki ug babaye, gibunyagan “(Buhat 8.12). Ang bag-ong pili nga kaliwat, ang ikaduha nga harianong pari ay mga tao nga nakaila sa Ginoong Jesu-Cristo nga hari, ug nangayog mga pasaylo sa ilahang mga sala ug matoohanon bahin sa Bunyag. Una sila gitudluan, dayon nangumpisal ug gibunyagan sama sa pagsampong ug tubig. Ang kada usa ginabuhat kini sa ilang kaugalingong kabubut-on.

Kining iyang balaud ka-usa nga hilabihan nga mahinay ug hilabihan nga maisog. Maingon kini nga mahinay tungod kay ang balaud ni Cristo gahalad ug hingpit nga pasaylo sa nangayo niini. Ang Ginoo mag-ingon, “Kon mao kana, bisan ako dili usab mosilot kanimo. Lakaw ug ayaw na pagpakasala” (Juan 8.11), kun asa nga ang daan nga balaud ang pagbato taman sa kamatayon. Sila mahinay kay daghan sa mga ginabawal bahin sa pagkaon ug mga balaan nga adlaw giwala, aron sa mga mukaon ug mabuhi nga magpasalamat, “Kay ang Gingharian sa Dios dili pagkaon ug pag-inom kondili pagkamatarong, pakigdait ug kalipay nga gihatag sa Espiritu Santo” (Roma 14.17). Sila sab maisog kay bisan unsa pagpasaylo sa Dios kun dili gayud siya maangayan, apan kini ang kinahanglan magmahingpit ingon nga hingpit (Mateo 5.48). Maisog kini kay ang atong panghunahuna ang dungganan, apan wala pa kini nato nahimo, ang pagdumot daotan sama sa pagpatay, ug ang kaibog dautan sama sa panapaw (Mateo 5.21-28; 1 Juan 3.15). Maisog kay muabot ang paghukom nga maisog (Hebreo 10.26-31).

Sa karong panahon, sa tinood, ubay ubay ang atong kagawasan kon kita ba mamahimong matinoohon or dili.Sa kadaghan sa mga pasumbingay bahin sa ginapasabot sa gingharian, klase klase sa mga tao ang gipangwalihan sa Ebanghelyo. Ang kaliwat sa gingharian nangahulog sa daplin sa dalan, ug sa mga tunokan, ug sa batuhon nga yuta, ug sa maayo nga yuta: apan sa maayong yuta nagbunga mao ang “mga kaliwat sa gingharian” sila makita (Mateo 13.19,38). Ang paghari sa Dios sama sa liso sa mustasa nga gihuka sa usa ka tawo ug gipugas didto sa iyang uma., nahimo kining kahoy ug nanugdon ang mga langgam niini ug nagsalag sa iyang mga sanga, mao ang mga naglain laing nasud. (Mateo 13.32: compare Daniel 4.12). Ang gingharian nakit-an ug kini gigakus lamang sa mga pipila, nga kapareha sa usa ka negosyante nga nangita ug mahalon nga bato, o dili kaya sa maong tao nga napandul sa bahandi nga gitago sa umahan. (Mateo 13.44-46). Sa karong panahuna, ginagakus mao ang maayo ug dautan, ug ang umaabot lamang ang magkuha sa sagbot kon dili kaha ilabay ang dutang isda (Mateo 13.24, 41,47). Ang uban niyang tagilungsod matan-awon, ug ang uban tapulan, ug mao ang gingharian gipareha sa napulo ka dalaga nga ang lima makinaadmanon ug ang lima tinonto (Mateo 25, 1-3). Sa wala pa kaabot ang hari, ang uban niyang sulugoon kugihan muserbisyo, ug ang uban giwala ang higayon. (Lucas 19.11-27).

Apan tanan kini nga panglantaw sa gingharian sa Dios panahunon. Wala pa nahitabo ang pagpatindog bahin sa trono ni David nga gisaad. Ang walay puwas nga pagbalik-balik nga ang umaabot mao lamang ang makaingon sa maayo kon dili dautan, ug sa mabuhaton kon dili tapulan, nagpakita lamang maayong umaabot ug mapahamtangon. Ang pinakaulahi nga pasumbingay nagahisgut bahin sa muabotay nga gingharian.

Atong tan-awon ug maayo ang himutangan sa pasumbingay. “sila naghuna-huna ang mga tao nga hapit na madayag ang gingharian sa Dios” (Lucas 19.11). Ug atong mahibaw-an unsa ang ilang hunahuna: kung si Jesus mao si Cristo, mamahimong niya ibalik ang trono ni David ug iyang himoong makagagahum nga nasud ang Israel, ug kini iyang himoon kausa ra. Ug kining pag paabot iya na kini gipatigayon adtong ang “Mga Pariseo nga nangutana kang Jesus kon kanus-a maghari ang Dios” (Lucas 17.20), ug sila gitubag nga ang gingharian dili muabot tungod lang “sa pagmatikud” ug ang gingharian sa Dios naa sulod sa hunahuna”. Usahay iyang ipahuna-huna sa ato nga ang gingharian naa sa sulod-sulod sa kasing kasing-ug sa asang dapita apan wala gakahitabo. Gitudlo sa mga Pariseo nga walay gamit ang pag-paabot sa gingharian kung sila buta sa Hari nga naa sa ilahang tunga. Ug usab wala gihapon gamit ang paghulat sa gingharian aron gamiton ang iyang gahum sa atoa, gawas kon ang Dios dili magmando sa atong mga kasing kasing. Si Jesus naa sa ilang atubangan apan wala sila nagtuo, Unsaon nila pagpangandoy ug lugway sa gingharian taman sa wala nila madawat si Jesus sa ilang mga kasingkasing? Ug atong nahisgutan nga wala gipugos sa Dios nga siya tumanon, dayon pag abot sa gingharian dili gihapon matumanon. ”Dili kamo makasulod sa Gingharian sa langit kon ang inyong pagtuman sa kabubut-on sa Dios sama lamang sa gihimo sa mga magtutudlo sa Balaud ug sa mga Pariseo” (Mateo 5.20).

Karon ang Ginoong Jesus nagpadayon na. Sa pagkabalo sa mga tao nga ang gingharian muabot dayon, ug ang Ginoong Jesus naghatag usab ug pasumbingay, tinood nga ang gingharian muabot apan wala pa sa panahon. Ang Ginoong Jesus sama sa usa ka lalaki nga nilakaw padulong sa layo nga dapit-ang iyang pag biyahe madugay-apan nadawat na niya ang gingharian niya, ug ang kadugayon sa iyang pagbiyahe naay taas nga panahon nga mag-andam ang iyang mga sulugoon ug mahibaw-an ang ilang pagkamatumanon. Sa sayon nga pagsabot, ang Ginoong Jesus gaingon sa iyang mga sulugoon nga mag-andam sa dugay nga pagkawala sa niya aron sa iyang pagbalik makadawat ug ganti. Kini mao gihapon ang buot ipasabot sa mga niaging pasumbingay ug ang mga kini nagpamatuod nga tinuod ang pagbalik ni Jesus.

Ang Ginoong Jesu Cristo mubalik gyud diri sa yuta. Kini dili malalis. Siya nagsulti alang sa iyang pagbalik diri sa yuta bisan katong wala pa siya kalakaw “Inig-anhi sa Anak sa Tawo ingon nga Hari uban sa tanang mga anghel, molingkod siya sa iyang harianong trono” (Mateo 25.31). Ang mga Disipulo nakatuon sa kamatuoran sa mga anghel, sa adtong kalit nawala ang Ginoong Jesus sa ilang panan-aw: “Si Jesus nga gibayaw ngadto sa langit mobalik sa samang paagi sa iyang pagkayab ngadto sa langit” (Buhat 1.11). Sa Ilang pagsugod ug pagwali sila ngatudlo sa mga gipangtudlo sa una nga: “moabot kaninyo ang bag-ong Espirituhanong kusog sa Ginoo ug unya ipadala niya ang Mesiyas, si Jesus nga iya nang gipili alang kaninyo. Kinahanglan nga magpabilin siya sa langit hangtod nga moabot ang panahon nga bag-ohon ang tanang mga butang sumala sa gipahibalo sa Dios pinaagi sa iyang balaang propeta sa karaang panahon” (Buhat 3.20-21). Atong atiman-an kining mga sultiha: Nga si Jesus mobalik aron tumanon ang iyang gipangtudlo sa iyang mga propeta. Kini ang Paglaum sa hari sa yuta, “nga ang katungod” naay pulos.

Ang mga dili Hudyo (Hentil) gitudlo ang mao nga tugon: “Kay nagtagad siyag adlaw nga hukman niya ang tibuok kalibutan pinasubay sa hustisya pinaagi sa tawo nga iyang gipili. Ug gimatuod niya kini ngadto sa tanang katawhan pinaagi sa pagbanhaw kaniya” (Buhat 17.31). Ang yuta dili magpabilin sa iyang kaugalingon, kay usa ka adlaw mapugos nga dawaton ang mando sa Dios.

Sa pag adto nato sa ubang libro sa bag-ong kasabotan, and katudloan mao gihapon. “Sa atubangan sa Dios ug ni Cristo Jesus nga maoy maghukom sa tanang tawo, buhi o patay, tungod kay mubalik man siya aron paghari” (2 Timoteo 4.1). “Ang gingharian sa kalibutan nahimo nang gingharian sa atong Ginoo ug sa iyang Cristo ug maghari siya hangtod sa kahangturan!.....nagpasalamat kami kanimo nga gigamit nimo ang imong dakong gahum ug gisugdan mo na ang imong paghari!” (Gipadayag 11.15-17).

Para makit-an nato kining mga muabot nga mga panghitabo, usa ka siplat sa hulagway sa daang kasabutan ang atong tan-awon nga makatabang sa ato. Pagkahuman nga ang tao nakahimo ug sala, ang yuta nagbuot sa iyang kaugalingong lakaw nga wala maghuna-huna sa Dios. Apan bisan sa walay mga pagtuo nga nasud, Ang Dios nag pugong ug iyang nakit-an nga ang mga pang hitabo sa iyang pag buot. Iya kining giklaro kay propeta Daniel nga dili matambalan sa tawo ang yuta samtang naa pa kini sa iyang pag-iya: muabot ang panahuna nga sila mag duko sa Magbubuhat sa kalibutan. Ug mao sa ilado nga damgo (Daniel 2) gipalantaw kay Nabucodonosor ang usa ka dakong larawan pinaagi sa damgo, usa ka murag tawo Bulawan ang iyang ulo, plata ang iyang dughan ug mga bukton, bronsi ang iyang tiyan ug paa, puthaw ang iyang mga batiis, ang iyang mga tiil sagol puthaw ug yutang kulonon. Siya gisultian nga ang iyang kaugalingong gingharian (bulawan) dili magdugay, ug siya pulihan sa mga Persiano (plata). kini mapildi gihapon ug siya pulihan sa Macedonia (bronsi), ug paghuman niya mupuli ang mga Romano (puthaw):-kini tanan mahitabo sa pagbuot sa Dios, nga magmando sa gingharian sa tao, nga iyang ihatag sa kinsa nga iyang gipili.

Ang pagsagunson sa mga naglaing –laing nasod dili magpadayon. Ang estatwa nahuman sa tiil nga puthaw ug yutang kulonon, ug kini gitagaan sa Dios unsay buot ipasabot pinaagi sa mga propeta nga ang panahon muabot nga ang lugar sa nag unang kagamhanan kinhanglang mabahin sa kusog ug hinay nga gingharian, ug dili gayud makaangkon ug panaghiusa. Kani nagpahibalo sa kapildihan sa mga pangandoy sa mga mananakop—bisan ang mga Turkish o German sa pagpanguna ni Kaiser o ang Fuhrer, dili kaya’y mga French sa pagpanguna ni Napoleon. Ug kini nagpahibalo gihapon sa kapildihan sa kang kinsa mang tawo nga magtukod ug nasud. Apan kini nagpahibalo sa higayon sa Dios , sa pagpadayon sa tungha sa unsay nahitabo sa estatwa nga natuwang tungod sa bato nga nahulog nga walay kamot nga nagpalihok, gipahibalo sa atoa nga si Jesus nga gipanganak sa usa ka birhen moanhi aron kuhaon ang gahum sa kamot sa tawo. “Sa panahon niining mga hari ang Dios magtukod ug usa ka gingharian nga dili gayod malumpag ug ang iyang gahum dili maagaw sa laing katawhan. Dugmokon niya kining mga ginghariana ug kini maoy ilang kataposan ug kining maong gingharian mobarog hangtod sa kahantoran” (Daniel 2.44).

Dili kini ang maong lugar aron hisgutan ang mga panahuna. Ang kalibutan naghulat taman sa 2,000 ka tuig sukad sa pagpanganak sa Ginoong Jesu Cristo, ug ang tanang mga tilimad-on nagpaila sa dili na madugay nga panahon apan ang Dios nag ihap sa adlaw. Ang pagbalik ni Cristo diri sa yuta mahitabo sa panahon nga guul nga wala sukad nahitabo sa yuta (Daniel 12.1; Lucas 21.25-26), ug ang gahum sa pag-guba nga gakahitabo karong mga panahuna,nagpakita lamang unsa kapaspas ang oras nga muabotay. Ang mga paunlod nga mga nasud gakamata sa pagkabalo sa ilang mga katungod ug higayon. Ang pagdako sa ihap sa tao diri sa kalibutan katulohon ang kapaspas kay sa pagkaon nga maong sugod sa hinungdan sa kagubot. Apan ang umaabot, mao gihapon ang pagpamata sa nasud sa mga Hudyo. Ang mga Hudyo mubalik gayud sa pagtukod sa ilang nasud sa Palestina gikan sa pagkasabwag sa naglain laing mga nasud (Joel 3.1; Lucas 21.24): ug kita atong namatikdan sa atong mga gatusan nga tuig sa una ka panghitabo sa paduol sa tuig 2,000. Atong makit-an sa sukdanan nga wala pa nitupong gikan sa pagpanguna ni Moises sa mga Israelita paggawas sa Ehipto, ug kini mga tin-aw nga “mga pagsangyaw sa mga propeta sa Dios sa pagsugod pa kalibuta” (tan awa pananglit sa, Jeremias 31.10-14, ug Ezekiel 36-37).

Mao kini ang sumpay sa atong nahisgutan mahitugod sa pagsalikway sa mga Hudyo. Ang Israel gisalikway si Ginoong Jesu Cristo, ug tungod niini nawala ang ilang katungdanan nga pinalangga nga nasud. Nahimo na hinoon sila nga kamatuoran sa paghukom sa Dios mahitungod sa kasakit ug pagkatag. Apan ang pagkakatag sa ilaha dili madugay, ug si Pablo nga nagbakho sa wala pagtuo sa iyang mga tao nagsulti sa panahon nga sila ibalik sa Dios “Ang Manluluwas maggikan sa Sion. Wagtangon niya ang tanang pagkadautan sa kaliwatan ni Jacob” (Roma 11.26,15). Ang mga Hudyo anaa didto sa Palestina aron ilang makit-an ang pagbalik sa ilang Hari, “Inigtan-aw nila kaniya, nga ilang gidunggab , magbangotan sila tungod sa kamatayon usa ka bugtong nga anak. Magpaagas sila ug pait nga luha sama sa nagbangotan tungod sa kamatayon sa iyang panganay ng anak” Zacarias 12.10). Dili maayo sa panan-aw sa mga Israelita ang panghimatuod sa sala nga nabuhat sa ilang mga kagikanan, apan ang panlantaw ni Ginoong Jesus sa pagbalik sa himaya kay usa ka makuyaw nga sulayanan. Kung “moanhi siya uban sa mga panganod ug makita gayod siya sa tanan lakip sa naglansang kaniya” (Gipadayag 1.7). Ang Israel maghimo ug kabubut-on kung mahimong matinoohanon nga mangayog pasaylo o dili, ug kon unsa gayud ang iyang bout buhaton mao gihapon ang mahitabo sa iya sa muabotay. Ang padayon nga pagsupak ay kastigo, apan ang pagkamatomanon mapadulong sa halangdon nga lugar kauban ang mga mortal nga tao sa kalibutan (Ezequiel 11.17-21).

Mahimo nga dili ta makatuo nga kita gasulat bahin sa mga mortal sa anang panahuna, apan ang katungdanan sayon ra sabton. Sa Pagbalik ni Cristo, naay mga lalaki ug mga babae nga nakahigda sa ilang lubnganan nga naghulat sa Pagkabanhaw, ug naa pud naghulat nga mga buhi nga nakabalo unsay iyang nahimo ug maghulat sa iyang paghukom. Kani silang tanan mutindog atubangan sa iyang hukuman ug ang mga nakaangay mamahimong Immortal o walay kamatayon sa panahong silay ingnan ug “Duol kamo nga gipanalanginan sa akong Amahan ug dawata ninyo ang Gingharian nga giandam alang kaninyo sukad pa sa pagbuhat sa kalibotan” (Mateo 25.34). Apan naa sad makalampos sa mga mahitabong gubat sa pagdaog sa Ginoo sa mga nasud nga mamahimo sab nga angayan sa paghatag ug gasa.

Tungod niini, ang kasabotan nagsulti nga sila mabuhi sa pagtuman sa mando sa Anak sa Dios kauban ang iyang mga Immortal nga mga amigo ug amiga (sama sa, tana awaon sa Gipadayag 20.4-6, ug espesyal nga pagsaad sama sa Mateo 19.28). sila mabuhi sa kahimtang nga kadaghanon ug malampuson nga naay kalinaw sa pagbantay sa ilang dalan (Salmo 72), Sa kanang panahuna sa gasa, naay igong panahon aron mahuna hunaan kon ila bang sebisyuhan ang Dios ug dayon mabuhi.

Ang baruganan kaniadto, parehas lang gihapon hangtud karon. Ang gingharian sa Dios aduna kon naa ang pagtuman sa Balaod sa Dios, ug mao lang kini ang mamahimong baroganan. Ginahatag sa Dios ang gasa sa pagka immortal kang kinsa man nga magpaubos sa Dios, ug dili kini matihabo sa dili mutuman. Bisan sa sayo nga panahuna nga mahatag na ang gasa nga dala sa Ginoong Jesu Cristo, naa gihapon mga tao nga tudluan nga unta makamata ang ilang panghuna-huna kung unsa nga dalan ilang tumanon. Ang mga matumanon mahatagan ug higayon sa pagdawat sa tugub nga gasa sa Walay kamtayon (Immortality). Sama sa giingon ni Apostol Pablo batok sa paghari sa Ginoo, “kay kinahanglan nga maghari si Cristo hangtod mabuntog sa Dios ang tanan niyang mga kaaway ug himoon sila nga tumbanan” (1 Corinthians 15.25).

Sayon ra nato makit-an unsa ang mahitabo sa muabot nga panahuna. Sa paghari ni Ginoong Jesu Cristo sa Jerusalem, ug ang gasa sa iyang paghari wala nay patintal sa pagsupak-nga gikan sa kasing kasing sa tao. Apan kini dili pasalig nga ang tibook kalibutan mutuman sa balaod sa Ginoo. Bisan sa harden sa Eden, si Adan wala niya gituman ang balaod sa Dios, nga mas dautan pa ang huna huna sa tao karon kaysa kaniadtong wala pa naksala si Adan. Bisan daghan ang mawala sa pagtuman sa balaod sa Dios nga naa pa kalawasan sa tawo nga makakasala, sa kadugay makapuyan ang tao sa pagkamatumanon ug siya mabihag sa pagsupak. Ang mga propeta sa daang kasabotan nagpamatuod niining mga pagsupak ug gipamatuod nga naay mga nasod nga dili gyud mutuman sa pag saka sa Jerusalem ug kini sila kinahanglan kastigohon (Zacarias 14.16-21). Katong mga nakahimo ug sala, sila ang mangayo ug pasaylo. Ang mga gadawat ug mga wali sila ang makabalo. Ug sa uban, taman sa makapugong pa ang Ginoo sila ginatagaan ug panahon nga magbag-o. Ug maong gihatag nga hitsura nga si “Satanas gigapos” (Gipadayag 20.2-6) kanang mga panahuna. Apan ang panahun naay kahumanan. Tanang mga kontra kinahanglan mabutang sa dapit tiil sa Ginoo ayha niya ibalik ang iyang nahuman trabaho sa iyang Amahan, ug sa katapusan, ang sala ug kamatayon mawala na gayud sa kalibutan.

Ug ang mahitabo dayon, “buhian si Satanas” (Gipadayag 20.7). ug mahibaw-an kinsa ang musupak ug mga mutuman, apan tungod sa daghang mahimong santo ang sala mapildi.

Ang mahitabo nga sunod ang katibookan nga panglimpyo sa kalibutan. Pinikas, tanang gahum ug panghitabo sa daotan kay hingpit ang pagkawala niini. Ang sala dayon kuhaon gikan dalan sa kahangtoran. “Ang Diablo nga naglimbong kanila itambog ngadto sa linaw nga kalayo” (Gipadayag 20.15). Ang mga nagpabilin ng matinoohon muatobang sa pag hukom sa Dios ug sila maglingkod sa daku ug puti nga trono, ug katong mga walay ngalan sa libro sa kinabuhi, matambog sa linaw nga kalayo. Sa paghuman sa sala ug mapasaylo ang mga makasasala, ang kamatayon mahuman sad, ug nakita sa mga Apostoles nga ang kamatayon napadulong sa pagkadaut. Apan nahuman na ang kamatayon, dili na nato kinahanglan ug lubnganan, ug bisan ang hades, itambog ngadto sa linaw nga kalayo.

Ang Gingharian dayon sa Dios matibook. Ipagawas sa iyang gingharian tanang makadaut, ug sa ulahi nga kapitulo sa Gipadayag, nigawas ang pagkabalhin. Ang Jerusalem dili na ngalan lamang sa usa ka nasud, apan kini tawagon nga “Nasud sa katungdanong hari”. mamahimo kining puy-anan sa mga bulahan. Nakit-an kini ni Juan nga “Balaang siyudad, ang bag-ong Jerusalem nga gikan sa Dios” (Gipadayag 21.2). Ang Dios dili na siya layo para makab-ot sa tao nga pareha kaniadtong unang panahuna nga pinaagi tungod sa mga pari ug mga halad, karon wala nay sala ug “Karon, ang puloy-an sa Dios ania na sa katawhan, magpuyo na siya tipon sa katawhan” (Gipadayag 21.3) Dili na sad maagian sa tao ang kamingaw kay ang Dios “pahiran niya ang ilang luha” (Gipadayag 21.4).

Kausa nga si Ginoong Jesu Cristo nagtindog sa tuktok sa kabukiran atong panahon nga siya gitintal, ug iyang nakit-an ang tanang mga gingharian sa makadyot. Niduol ang maninintal aron siya kuhaon, aron balibaran niya ang krus ug pag-antos ug balibaran ang pagtuman sa gusto sa Dios. Ug iya kini gibalibaran sa pagtubag ug “ Simbaha ang Ginoo nga imong Dios ug siya lamang ang alagari!” (Mateo 4.8-10). Apan karon iyang napildi ang tintal sa maayong pamaagi. Tungod sa pagpaubos sa kaugalingon ug pagkamatumanon taman sa kamatayon, tanang gahum gihatag kaniya sa langit ug sa yuta, ug tanang gingharian na iya. Ug si Juan gipakita sa iyaha ang ba-ong Jerusalem didto sa tumoy sa habog kaayong bukid (Gipadayag 21.10), ang iyang kabantog makaabot sa kanasuran (Gipadayag 21.26).

Pagpugong sa kaugalingon ug gahum mag-uban sa saktong katapusan. Ang mga makakasala nanglakaw sa luag nga dalan padulong sa kadautan ug nadaot na. Ang mga matarong naanglakaw sa piot ug gamay nga dalan padulong sa kinabuhi, ug tungod sa pagkamatumanon sila nag-uban uban sa walay katapusang gingharian nga dili na madaut.

Gisaad ni Ginoong Jesus nga kinsa mang maabtan nga angay mauban sa gingharian sila “mahimasa na sila sa mga anghel ug dili na mamatay” (Lucas 20.36). Mahimo sila nga mga anghel dili tungod sila ay giangkon sa Ginoo, apan sila nahimong tagatuman sa gusto sa Dios. Sila kinahanglan matawo ug usab, aron makasugod sa malimpyo nga panginabuhi nga mahitabo lamang kini kon sila makasulod sa Gingharian sa Dios (Juan 3.5). Ilang gidawat ang mga kasakit nga nangahitabo kanila, sa pagkabalo nga kini mamahimo silang mapagpasensyahon, pag sulay ug pagdahum nga kun wala kini sila dili makasulod sa Gingharian (Buhat 14.22). Gihigugma nila ang mga butang nga kaitaasnon, tungod nakabalo sila nga ang matarong, kalinaw ug kalipay naa sa espiritu Santo ang maong sagul sa Gingharian sa Dios (Roma 14.17). Pagkahuman sa paghukom mamahimong maayo ang kalawasan, kay “ang hinimo gikan sa unod ug sa dugo dili makaambit sa Gingharian sa Dios” (1 Corinto 15.50).

Kung ang tanang mga igsoon ni Cristo naa sa ing-ani nga kahimtang, Ihatag sa anak sa Dios ang gingharian sa iyang amahan aron ang Dios maghari sa tanang hingpit (1 Corinto 15.24-28). Ang iyang ampo ug ang atong ampo matuman ang iyang angay ipasabot.

“Maghari ka kanamo, ug tumanon ang imong pagbuot diri sa yuta sama nga gituman kini didto sa langit” (Mateo 6.10).

Tanan naay kalabot. Sa yuta, sa mga tao ug mao ang mga anghel sa kalangitan----ang kanta mahimong kantahon nga walay kamingaw:

“Kay imo ang gingharian, ang gahom ug ang himaya hangtod sa kahangtoran. Amen” (Mateo 6.13).

The CHRISTADELPHIANS (Brethren in Christ)